اثربخشی آموزش شناختی-رفتاری گروهی بر دلبستگی، نگرش های ناکارآمد و میزان سازگاری زناشویی افراد متاهل

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان اثربخشی آموزش شناختی-رفتاری گروهی بر دلبستگی، نگرش­های ناکارآمد و میزان سازگاری زناشویی افراد متاهل انجام شد. روش­کار: شرکت­کنندگان این کارآزمایی بالینی، 16 نفر از متاهلین با سبک دلبستگی ناایمن و سازگاری زناشویی پایین بودند که به صورت در دسترس از مراجعین به مجتمع بهداشتی-درمانی شهرداری مشهد در سال 1390 انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 8 نفره­ی آزمون و شاهد قرار گرفتند. شرکت­کنندگان هر دو گروه با مقیاس­های سبک­های دلبستگی بزرگسالان کالینز و رید (raas)، سازگاری زناشویی لاک و والاس (lwmas) و مقیاس نگرش­های ناکارآمد (das) ارزیابی شدند. گروه آزمون در 8 جلسه­ی هفتگی گروه­درمانی شناختی-رفتاری (2 ماه) در مجتمع بهداشتی-درمانی شهرداری مشهد شرکت کردند. گروه شاهد نیز هم­زمان تحت 8 جلسه آموزش مهارت­های زندگی قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از آزمون­های مک­نمار، تحلیل کوواریانس یک­سویه و تی گروه­های مستقل با کمک نرم­افزارspssتحلیل شدند. یافته­ها: آموزش شناختی-رفتاری گروهی باعث کاهش معنی­دار نگرش­های ناکارآمد (001/0p<) و اضطراب و افزایش میزان وابستگی در روابط می­شود و می­تواند به بهبود سبک دلبستگی بینجامد (005/0p<). هم­چنین تعداد بیشتری از افراد گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد به سازگاری زناشویی رسیده­اند. درصد بهبودی آزمودنی­های گروه آزمون در تمام متغیرهای پژوهش بیشتر از درصد بهبودی آزمودنی­های گروه شاهد بود. نتیجه­گیری: آموزش شناختی-رفتاری گروهی به عنوان یک رویکرد درمانی می­تواند در تغییر میزان وابستگی،اضطراب، نگرش­های ناکارآمد و سبک­های دلبستگی زوجین، موثر باشد.